Gleba jest istotnym elementem biosfery. Jej zasobność w niezbędne, przyswajalne makropierwiastki i mikropierwiastki warunkuje opłacalność upraw rolnych, ogrodniczych, warzywniczych i sadowniczych. Jednak nawet na najbardziej urodzajnych glebach plony roślin uprawnych mogą być niskie, a uprawa staje się wówczas mało opłacalna. Główną przyczyną takiej sytuacji jest kwaśny odczyn gleby powodujący ograniczenie bioprzyswajalności pierwiastków mineralnych, a nawet ich uwstecznienie. Równocześnie w glebie kwaśnej następuje zmniejszenie zawartości jonów zasadowych oraz wzrost zawartości jonów glinu wymiennego, który poprzez deformację stożka wzrostu korzenia powoduje zahamowanie jego wzrostu (Fot. 1).
Obserwujemy również przy braku wapnia zanik włośników korzeniowych (Delhizei Ryan 1995; Kopcewicz, Lewak 2005). Rośliny nie mogą wówczas pobrać z gleby wody z rozpuszczonymi w niej pierwiastkami mineralnymi niezbędnymi do ich optymalnego wzrostu i rozwoju. Zebrane z takich roślin plony są niskie, o słabej jakości i nie pokrywają nakładów poniesionych na założenie i prowadzenie uprawy. W celu zmiany tej niekorzystnej sytuacji konieczne jest przeprowadzenie zabiegu wapnowania gleby, który reguluje odczyn gleby oraz przeciwdziała jej zakwaszeniu. Zmiana odczynu gleby z kwaśnego na lekko kwaśny do obojętnego wpływa między innymi na: efektywność działania nawozów mineralnych stosowanych doglebowo, plonowanie roślin oraz rozwój mikroorganizmów glebowych (Tab. 1., Ryc. 1.) (Hołubowicz-Kliza 2006; Krysztoforski 2019; Ochal 2020).
Dotychczas do przyspieszenia rozkładu rozdrobnionej słomy przy jej zaorywaniu rolnicy stosowali nawozy azotowe w ilości 8 kg Nˑt-1 słomy. Zastosowany nawóz poprawiał proporcję C:N w glebie co prowadziło do szybkiego namnażania mikroorganizmów i szybkiej mineralizacji słomy. Jednak takie postępowanie nie powoduje zwiększenia zawartości materii organicznej – próchnicy w glebie. Obecnie coraz częściej stosowaną praktyką jest wapnowanie słomy do przeorania. Stosuje się wówczas wapno pyliste np. Kujawit Premium w dawce 0,5 – 1 t CaOˑha-1 (Tab. 2.).
Zastosowany na słomę nawóz wapienny należy wymieszać z glebą na głębokość 6-8 cm. Wierzchnia warstwa gleby 2-3 cm musi być wolna od nawozu wapniowego, gdyż w przeciwnym wypadku mogą wystąpić problemy ze wschodami roślin. Zastosowane wapno powoduje lokalne podniesienie odczynu gleby do ≤ pH 7,0 co przyspiesza namnażanie bakterii rozkładających resztki pożniwne oraz bakterii asymilujących azot np. Azotobacter spp. (Tab. 1.). Wytworzony przez bakterie azot i odpowiedni odczyn, który przyspiesza mikrobiologiczny rozkład słomy pozwala na wyeliminowanie dawki azotu co w końcowym efekcie przyczynia się do shumifikowania większej ilości słomy i poprawy bilansu materii organicznej (próchnicy) w glebie (Hołubowicz-Kliza 2006: Szulc 2016; Krysztoforski 2019). Nawożenie wapniem ogranicza rozwój grzybów, wśród których znajdują się również patogeniczne, oraz zmniejsza możliwość nagromadzania się substancji fitotoksycznych pochodzących z mikrobiologicznego rozkładu słomy w glebie. Wapno powoduje neutralizację kwasów organicznych i ich fitotoksycznego działania na rośliny, które może wystąpić w ciągu 60 dni od przeorania słomy (Szulc 2016; Krysztoforski 2019).
Szczególnie korzystnie na rozkład słomy wpływa węglanowe wapno granulowane Polcalc III Generacji o 99 % reaktywności, które zawiera do 98% CaCO3 (52% CaO). Nawóz ten jest produkowany od 2019 roku przez firmę Polcalc. Wysoka reaktywność wapna wynika z ekstremalnego rozdrobnienia surowca użytego do produkcji granul – 50% ziarn jest rozdrobniona poniżej 0,02 mm. Granulowane wapno węglanowe można rozsiewać za pomocą nowoczesnych rozsiewaczy nawozowych.