Podstawy wapnowania

Wapnowanie wg. naszego eksperta czyli najczęściej zadawane pytania o wapno i nawozy wapniowe.

KROK 1, CZYLI KRÓTKO O WAPNOWANIU

1. ROLNIK: Jakie są korzyści płynące z wapnowania gleby?

Odpowiedź eksperta: Efektem wapniowania jest szereg pozytywnych zmian cech gleby.

Uporządkujmy je:

– podstawowym i najważniejszym celem jest obniżanie zakwaszenia gleby, czyli tak zwanego pH gleby. Każdy rolnik sam powinien wiedzieć jak badać pH i jakie dawki zastosować pod konkretną roślinę. Jest to obecnie wiedza niezbędna i nie należy polegać wyłącznie na informacjach od producentów nawozów, gdyż zazwyczaj są one zbyt ogólnikowe. Niektóre rośliny są bardzo czułe na wapnowanie i wiedza jak przygotować glebę pod konkretną uprawę może zaowocować wzrostem plonu nawet do 20-60% .
– prawidłowa struktura gleby to druga bardzo ważna korzyść jaką przynosi wapnowanie. Do najważniejszych parametrów należą: poprawa struktury grudkowatości gleby, jej lepsze napowietrzenie, zwiększenie porowatości i równowagi systemów mikrobiologicznych oraz aktywności organizmów żywych, lepsza cyrkulacja wody i wymiana substancji organicznej, polepszenie dostępności składników mineralnych. Te wszystkie procesy korzystnie wpływają na dobrostan gleby i powstrzymują procesy jej biodegradacji.
– wapnowanie zobojętnia kwasy pochodzenia chemicznego powodując zahamowanie ich przenikania do produktów rolnych. Większość chemikaliów pod wpływem kontaktu z wapniem zostaje zobojętniona. Łatwo sobie wyobrazić jak wielkie znaczenie ma to dla jakości produktów rolnych, szczególnie tych których odbiorcy wymagają zapewnienie wysokich parametrów.

2. ROLNIK: Po czym poznać że gleba wymaga wapnowania?

Odpowiedź eksperta: Jeszcze 20-30 lat temu naukowcy zalecali identyfikację na polach tzw. bioindykatorów kwasowości gleby. Są to niektóre gatunki dzikich roślin, które preferują gleby o wysokim stopniu zakwaszenia. Najnowsze badania ujawniły ogromną niedokładność takiej metody. Miarodajne mogą być jedynie próby ustalania zakwaszenia metodami laboratoryjnymi. Uzyskany wynik badania pozwala na dość precyzyjne ustalenie zakresu i terminu optymalnego wapniowania pól lub zasiewów. Zakres odczynu dla większości upraw w Polsce powinien oscylować wokół pH od 5,5 do 6,5. W przypadku roślin wrażliwych pH powinno wynosić od 6,0 do 7,0. Szczególnie godne polecenie jest wdrożenie systematycznego i inteligentnego systemu wapniowania dla poszczególnych pól i upraw. Wymaga on systematycznej kontroli zakwaszenia gleb (pH) oraz elastycznego ustalania wysokości dawek preparatu wapniowego. Szczegółowe tabele dawkowania zawarte są zawsze w materiałach informacyjnych producenta. Efektem takiego postępowania będzie uzyskanie i utrzymanie dobrostanu roślin – a więc również zwyżka plonów i satysfakcja rolnika.

3. ROLNIK: Jak zbadać pH gleby i gdzie szukać informacji na temat odpowiedniego pH dla konkretnej uprawy?

Odpowiedź eksperta: Badanie odczynu gleby nie jest czynnością skomplikowaną. Nie każdy posiada jednak wiedzę i czas aby samodzielnie przeprowadzać tego rodzaju testy. Co do urządzeń badających odczyn pH należy zachować ostrożność. Na rynku można zaopatrzyć się w takie przyrządy ale ich wiarygodność jest bardzo wątpliwa, jedynie urządzenia z wyższej półki cenowej które można kalibrować mogą wykazywać prawidłowości w pomiarach. Przeprowadzone eksperymenty na tanich urządzeniach tego typu wykazały ich całkowitą niezgodność ze stanem faktycznym pH gleby. Lepszym rozwiązaniem jest zlecenie tego rodzaju badań specjalistycznemu laboratorium – np. w najbliższej Okręgowej Stacji Chemiczno-Rolniczej.

4. ROLNIK: Jakie są rodzaje wapna stosowanego w rolnictwie?

Odpowiedź eksperta: W rolnictwie stosuje się trzy główne rodzaje wapna różniące się zasadniczo składem i właściwościami chemicznymi; są to:

-Wapno tlenkowe (inaczej: wapno palone lub wapno budowlane) o wzorze chemicznym CaO uzyskiwane sztucznie w wyniku prażenia kamienia wapiennego. Jest to wapno zbyt wysoko reaktywne. Istnieje w tym przypadku realna groźba przewapnowania gleby, gdyż w reakcji z wodą powstaje wodorotlenek wapnia o wzorze chemicznym Ca(OH)2, który jest substancją silnie żrącą.
-Wapno węglanowe (inaczej: kreda pylista, kreda pastewna, mączka wapienna lub kreda jeziorna) o wzorze chemicznym CaCO3 uzyskiwane poprzez kruszenie i mielenie skał wapiennych lub jako kopalina w kopalniach odkrywkowych. Wapno węglanowe występuje w przyrodzie naturalnie w postaci skał wapiennych. Podstawowym problemem jest w tym przypadku różny stopień czystości składu chemicznego. Nie każde wapno węglanowe daje dobre efekty jako nawóz! Najlepsze nawozy węglanowe to takie, które są najdrobniej zmielone i nie zawierają zanieczyszczeń ani wody. Łatwo sobie wyobrazić, iż kupując produkt który posiada 70 % czystego składnika, a reszta to zanieczyszczenia takie jak glina i woda, to tak samo jak kupić 100 worków z których 70 to wapno, a 30 woda i glina.
-Wapno dolomitowe (wapno kopalniane, wapno drobno kruszone) to najgorszy i najmniej reaktywny rodzaj wapna stosowanego w rolnictwie. Jego skuteczność w odkwaszaniu gleby jest często bliska zeru. Niestety rolnicy dają się oszukiwać i często płacą za tego typu produkt duże sumy . Zabieg wapnowania dolomitem jest równie efektywny co wysypanie zwykłego piasku, ponieważ struktura dolomitu jest bardzo zbliżona do struktury kwarcu, a więc jest to produkt o strukturze krystalicznej i zupełnie nie rozpuszczalnej w wodzie.

5. ROLNIK: Jak często należy wapnować glebę?

Odpowiedź eksperta: Dotychczas zalecano wapnowanie gleb raz na kilka lat. Tego typu zabiegi nie zapobiegają jednak degradacji gleb. Problemem jest tu również uznaniowa, często wręcz przypadkowa, wielkość dawek wapnia wprowadzanych do gleby. Obecnie bardziej świadomi rolnicy zdają sobie sprawę z tego, że systematyczne stosowanie preparatów wapniowych przynosi lepsze efekty. Duże, wręcz „uderzeniowe” dawki wapna wprowadzane do gleby przynoszą wprawdzie szybkie lecz szybko zanikające zmiany w poprawie warunków glebowych. Tego typu niekontrolowanemu nawożeniu pól wapnem towarzyszy zwykle szybki powrót niekorzystnego stopnia zakwaszenia warstwy ornej.

6. ROLNIK: Kiedy należy wapnować glebę?

Odpowiedź eksperta: Sposób wapnowania uzależniony jest od uprawy. Najlepszy termin na rozsiewanie wapna przypada na okres pomiędzy zbiorami plonów a późną jesienią, a nawet zimą. Okres pożniwny charakteryzuje się zwykle dobrym nawodnieniem, co bezpośrednio przekłada się na przyspieszenie rozpuszczania wapna w glebie. Istotnym elementem jest tutaj również czas aktywacji wapna, który w tym okresie jest dłuższy, gdyż trwa od momentu zebrania upraw do siewu lub sadzenia roślin. Jak można zauważyć ten długi okres pozwala na wykonanie prób glebowych, spokojny dobór odpowiedniego nawozu, co w efekcie końcowym skutkuje poprawnością całego zabiegu. Szczególnie polecić tu można nawozy granulowane. Nie wymagają one tak intensywnego mieszania z glebą, mogą być również stosowane w okresie zimowym i wczesną wiosną na płytką pokrywę śnieżną (polecany pod zboża ozime, rzepak, plantacje wieloletnie, trwałe użytki zielone). Nawóz granulowany jest także najlepszą formą wapna do stosowania pogłównego – ratującego plon. Wtedy termin wysiewu może przypadać na fazęwzrostową rośliny.

7. ROLNIK: Ile wapna należy wysiać na hektar gleby?

Odpowiedź eksperta: Na dawkowanie wapna ma wpływ wiele czynników środowiskowych i agrotechnicznych. Stąd nie można jednoznacznie stwierdzić, bez dodatkowych badań, jaka ilość wapna będzie wystarczająca dla uzyskania satysfakcjonującego wyniku. Istotnym czynnikiem jest np. pH gleby, jak i rodzaju stosowanego nawozu wapniowego. Wapno tlenkowe, węglanowe czy kredowe mająodmienne zastosowania dla różnych gleb i zróżnicowany czas reakcji. Nie bez wpływu pozostaje również sam sposób wapnowania. Wielu rolników sądzi, że wystarczające jest wapnowanie pól co kilka lat dużymi dawkami nawozu. Nie jest to rzecz jasna prawda. Ostatnie badania naukowe wskazują, że najlepsze wyniki można osiągnąć poddając pola systematycznym, corocznym zabiegom wapnowania – przy zastosowaniu mniejszych dawek. Zachowując taką strategię zabiegów agrotechnicznych, w przypadku większości typów gleb i rodzajów roślin wystarczające będą dawki od 400 do 1200kg na 1 ha. Dawki te rosną w przypadku zakwaszonych gleb ciężkich, potrzeby wapnowania można wówczas szacować na około 800 – 2000 kg na 1 ha/rocznie. Uwaga: w przypadku wapna tlenkowego nie należy odkwaszać zbyt gwałtownie dużymi dawkami gdyż można przewapnować lub przesuszyć glebę!

8. ROLNIK: Dlaczego niektórzy producenci zalecają wysiew nawet 10-15 ton wapna węglanowego, a inni zalecają wysiew 1-2 ton na hektar ?

Odpowiedź eksperta: Wszystko zależy od systemu wapnowania i odczynu pH gleby. Wysiewanie wapniowych nawozów granulowanych często jest elementem systemu corocznego dokarmiania roślin. Stąd wynikają mniejsze dawki – producenci zakładają, że pH gleby jest ustabilizowane. Preparat wapniowy służy więc do wprowadzenia niezbędnej dawki wapnia – niejako „przy okazji” uzyskuje się również efekt podtrzymania właściwego pH gleby. W przypadku pylistych nawozów węglanowych często podaje się dawkę do odkwaszenia gleby na 4 -5 lat. Dlatego dawka jest odpowiednio większa. Wielkość dawki uzależniona jest też od składu chemicznego preparatu. Obowiązuje tu jedna zasada: im lepszy nawóz, tym mniejsze dawki. W przypadku wapna tlenkowego różnice w podawanych dawkach wynikają również z zawartości CaO. Może ona oscylowaćpomiędzy 40 a 80% .

KROK 2, CZYLI O KORZYŚCIACH Z WAPNIOWANIA

9. ROLNIK: Czy wapnowanie może szkodzić roślinom?

Odpowiedź eksperta: W przypadku wapna tlenkowego istnieje ryzyko przewapnowania gleby gdyż zbyt duża ilość wodorotlenku wapnia, który powstanie w wyniku kontaktu z wodą zawartą w glebie może zniszczyć uprawy. Natomiast przewapnowanie wapnem węglanowym nie jest właściwie możliwe. Jest to produkt pochodzenia naturalnego a jego absorpcją „sterują” same rośliny – pobierając odpowiednią ilość produktu z gleby. Dobrym przykładem są tu gleby z okolic z płytko zalegającą skałą wapienną. Węglan wapnia może w nich stanowić nawet 20-30% masy, tj. w glebie z 1 ha powierzchni pola około 1000-1500 ton stanowi wapno! Jednocześnie jedynie ok. 1% wapnia obecnego w glebie uczestniczy aktywnie w procesach glebowych związanych z odżywianiem roślin.

10. ROLNIK: Czy wapno można mieszać z wodą i stosować jako oprysk np. drzewek czy warzyw?

Odpowiedź eksperta: Co do skuteczności stosowania wapna jako oprysk obiegowe opinię są podzielone i często sprzeczne. Wynika to głównie z mylenia dwóch rodzajów wapna, czyli wapna otrzymywanego sztucznie wapna tlenkowego (wapno palone, wapno budowlane) oraz wapna naturalnego, czyli węglanowego. Stosowanie wapna tlenkowego jako oprysku może mieć bardzo poważne i niekorzystne konsekwencje dla roślin. Dobór nieodpowiednich dawek może spowodować wręcz spalenie warzyw czy drzewek. Z kolei wapno węglanowe w ograniczonym stopniu wchłaniane jest poprzez liście roślin. W przypadku konieczności interwencyjnego wapnowania w fazie wzrostu roślin, bardziej skuteczne będzie rozsypanie granulatu – tak aby umożliwić szybszą jego reakcję w glebie.

11. ROLNIK: Jak stosuje się wapno pogłównie i jakie są tego korzyści?

Odpowiedź eksperta: Pogłówne stosowanie nawozów wapniowych możliwe jest wyłącznie przy zastosowaniu wapna węglanowego. W przypadku wapna tlenkowego (palonego, budowlanego) pogłówne zastosowanie wapna porazi rośliny i zniszczy uprawę. Szczególnie wskazanym do dokarmiania roślin w czasie wzrostu jest granulowany nawóz węglanowy. Jest on bardzo łatwo wchłaniany z poziomu wierzchniej warstwy gleby. Należy oczywiście dodać, że nie wszystkie rośliny w taki sam sposób reagują na wapnowanie pogłówne. Zależy to przede wszystkim od stopnia wrażliwości na wapnowanie. Im większy stopień wrażliwości tym zabieg będzie skuteczniejszy. O szczegóły należy pytać producentów granulatów.

12. ROLNIK: Jakie wapno jest najlepsze do wysiewania?

Odpowiedź eksperta: Obecnie wśród rolników pokutuje jeszcze przekonanie o skuteczności wapnowania produktem w postaci sypkiego nawozu. Bardziej świadomi użytkownicy nawozów wapniowych zauważają jednak znaczące ograniczenia takich produktów. Wiążą się one z problemami z równomiernym rozsiewaniem i wynikającymi z nich stratami produktu. Aby pokonać te ograniczenia rozpoczęto granulowanie wapna – pozwalają one na zminimalizowanie opisywanych strat.

13. ROLNIK: Czy wapno można łączyć z obornikiem, nawozami azotowymi i fosforowymi?
Odpowiedź eksperta: Można spotkać wiele rozbieżnych opinii dotyczących tego problemu. W rzeczywistości istnieją dość proste zasady, które trzeba wziąć pod uwagę wapnując glebę”

– wapno tlenkowe nie nadaje się do mieszania (w jakiejkolwiek postaci) z większością nawozów. Wyjątek stanowią tu: Polifoska i mączka fosforytowa. Jeszcze raz podkreślmy: innych nawozów nie można łączyć z wapnem tlenkowym pod żadnym pozorem!
-wapno węglanowe nie nadaje się do mieszania z obornikiem, fosforanem amonu (granulowanym), siarczanem amonu (pylistym) i Super Fosfatem (pylistym). Co więcej zaleca się zachowanie odstępu (4-8 tygodni) pomiędzy wysianiem wapna a wprowadzeniem do gleby w/w preparatów. Jednocześnie jednak wapno węglanowe (szczególnie w postaci granulowanej) można łączyć z: mocznikiem, Polifoską, Super Fosfatem (granulowanym), mączką fosforytową, solami potasowymi, siarczanem potasowym i wapnem tlenkowym.

14. ROLNIK: Jakie wapno stosować na ciężkie i żyzne gleby?

Odpowiedź eksperta: Na ciężkie, żyzne gleby możemy stosować wapno tlenkowe, węglanowe lub tlenkowo-węglanowe – zależnie od potrzeb. W przypadku szybkiego odkwaszenia gleby najlepiej sprawdzi się wapno tlenkowe. Lecz jego zastosowanie należy ograniczyć do minimum, gdyż w dłuższej perspektywie źle wpływa na właściwości chemiczne i fizyczne gleby. Lepsze w dłuższej perspektywie i bezpieczniejsze jest stosowanie nawozów wolniej działających węglanowych.

15. ROLNIK: Jak długo „rozkłada się” wapno?

Odpowiedź eksperta: Tempo przyswajania wapna przez środowisko glebowe w dużym stopniu zależy od jego właściwości fizyczno-chemicznych i warunków środowiskowych (nawodnienia, napowietrzenia i temperatury gleby). Przykładowo, tlenkowe nawozy wapniowe (wapno palone-wapno budowlane) reagują bardzo gwałtownie i powodują nadmierne przesuszanie gleby. W przypadku nawozów węglanowych najważniejszym czynnikiem jest ich rozdrobnienie. Im drobniejsze cząstki pyliste tym efekt przenikania gleby jest szybszy, a nawóz skuteczniejszy.

KROK 3, CZYLI O WAPNIU I PREPARATACH WAPNIOWYCH

16. ROLNIK: O czym mówią oznaczenia odmian wapna, np. odmiana 04, odmiana 06a itp.?

Odpowiedź eksperta: Nazewnictwo typów wapna nawozowego reguluje Ustawa z dnia 26 lipca 2000 r. o nawozach i nawożeniu; Dz.U.Nr. 89, poz. 991. W Ustawie wyraźnie opisano i sklasyfikowano typy wapna nawozowego. Podstawą oceny był stan fizyczny oraz skład chemiczny wapna oraz metody jego pozyskiwania. Z punktu widzenia rolnika najbardziej opłacalne są odmiany: 04

Do klasy nawozów pozbawionych magnezu należy łącznie 13 rodzajów wapna, z czego pięć odmian pochodzi z przerobu skał wapiennych, cztery z produkcji ubocznej a cztery ostatnie uznane zostały za kopaliny. I tu uwaga na odmiany zawierające magnez gdyż są to zazwyczaj dolomity .

Najbardziej efektywnym wapnem granulowanym jest wapno odmiany 04 zawierające ponad 50 % CaO i ponad 90% CaCO3 . Dotychczas w Polsce nie było producenta tego typu nawozu, sprzedawano jedynie nawóz importowany z Niemiec i Francji którego cena może sięgać nawet ponad 2000 zł za tonę. Obecnie jedynym producentem tej klasy nawozu jest zakład POLCALC w Lubieniu Kujawskim sprzedający nawóz pod nazwą handlową POLCALC III GENERACJI cena tego nawozu to około 450 zł za tonę.

17. ROLNIK: Co oznacza przeliczanie CaO i dlaczego tak się oznacza wapno?

Odpowiedź eksperta: Przeliczania wymaga Ustawa, która nakazuje producentom informowanie o składzie nawozu wyrażonąw ilości tlenku mimo, że skład chemiczny wapna węglanowego nie zawiera tlenku (CaO) lecz węglan wapnia (CaCO3). Wprowadzono takie rozwiązanie, aby łatwo można było przeliczyć ilość nawozu potrzebną do odkwaszania gleby po wykonanym badaniu pH oraz żeby łatwo było ocenić wartość nawozową wapna.

18. ROLNIK: Jak zbadać czy producent nie podaje zawyżonego składu ? Komu zlecić analizę?

Odpowiedź eksperta: Każdy producent ma obowiązek na żądanie klienta przedstawić atest określający jakość sprzedawanego wapna nawozowego. Tego rodzaju dokumenty wydają producentom Okręgowe Stacje Chemiczno-Rolnicze lub Instytut Upraw, Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach. Informacje te powinny znajdować się na opakowaniach sprzedawanych produktów. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości należy zlecić zbadanie produktu przez najbliższą Okręgową Stację Chemiczno- Rolniczą.

19. ROLNIK: Co to są wapna dolomitowe i czym się różnią?

Odpowiedź eksperta: Nawozy dolomitowe powstają w wyniku skruszenia skał osadowych, tzw. dolomitów. Mikroskopowa struktura tego surowca w większości składa się z węglanu wapnia i niedużej ilości magnezu. Stąd większości są to nawozy wapniowo-magnezowe. Niestety, naturalne właściwości fizyczno-chemiczne tych skał powodują, iż jest to nawóz najmniej efektywny. Jest on bardzo słabo przyswajalny a korzyści z jego stosowania są bardzo wątpliwe.

20. ROLNIK: Co to jest wapno kredowe jeziorne i czym się różni od innych?

Odpowiedź eksperta: Węglanowe wapno kredowe jeziorne oznaczane jako odmiana 06a to nawóz o bardzo drobnej strukturze, w większości jeżeli jest to produkt suszony i granulowany. Jednak mała zawartość CaCO3 w stosunku do nawozów pochodzących z przerobu skał wapiennych odmiany 04 czyni go wybitnie mniej wydajnym i efektywnym.

21. ROLNIK: A co z wapnem odpadowym?

Odpowiedź eksperta: Istnieją także wapna odpadowe, tzw. pocelulozowe i inne, jednak ich przydatność rolnicza jest wątpliwa i z pewnością stosowanie takich nawozów może mieć negatywny wpływ na glebę i zdrowie produktów. Jest to wapno o największym stopniu zanieczyszczeń, co oznacza że właściwego wapna jest w nim jedynie około 30-50%. Reszta to zanieczyszczenia o trudnej do ustalenia przydatności. Takie wapno obowiązkowo należy badać chemicznie, ponieważ istnieje wysokie ryzyko skażenia powierzchni pól wysokotoksycznymi metalami ciężkimi. Nawet jednak taka ostrożność może być zbyt mała. Otóż stacje chemiczno-rolnicze ustalają jedynie zawartość dwóch podstawowych pierwiastków ciężkich: kadmu i ołowiu. Inne substancje toksyczne nie są identyfikowane w takich badaniach! Cena takiego „wapna” może wahać się od 1zł do 15zł za tonę

22. ROLNIK: Jak rozpoznać dobre wapno węglanowe ?

Odpowiedź eksperta: Najprostszym sposobem jest zbadanie stopnia rozdrobnienia wapnia. Można wykonać tu prosty test. Po wsypaniu dwóch łyżek wapna do szklanki wody powinniśmy uzyskać rodzaj „mleczka” w zawiesinie. Produkty słabej jakości pozostawią piasek lub inne domieszki na dnie szklanki. Należy także zwrócić uwagę na atest producenta uzyskany w Okręgowej Stacji Chemiczno Rolniczej lub Instytucie Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach. Dobre wapno węglanowe powinno zawierać ponad 90% czystego składnika CaCO3, co w przeliczeniu na masę tlenkową daje odpowiednio około 50-55% CaO. Nie powinno zawierać wody ani innych dodatkowych substancji. W przypadku wapna z magnezem , przeważnie będziemy mieć do czynienia z dolomitem, a więc produktem o bardzo słabej reaktywności.

23. ROLNIK: Co to jest reaktywność wapna?

Odpowiedź eksperta: Reaktywność wapna to czynnik, wskazujący na jakość nawozu. Innymi słowy, im większa reaktywnośćtym lepiej. Przy czym wyraźnego rozróżnienia wymaga wapno w formie tlenkowej ( palone- budowlane) oraz wapno węglanowe. W pierwszym wypadku reaktywność wynika ze składu chemicznego preparatu (zawartości CaO). Z kolei reaktywność wapna węglanowego (CaCO3)wynika ze stopnia rozdrobnienia półproduktu. Oczywiście, im drobniejsze frakcje tym reaktywnośćbędzie większa.

24. ROLNIK: Jaki jest skład wapna granulowanego, co jest substancją czynną? Jaka jest jego reaktywność?

Odpowiedź eksperta: Wapno granulowane to zawsze wapno węglanowe, gdyż nie da się zgranulować wapna tlenkowego ( palonego-budowlanego). Wzór chemiczny takiego wapna to CaCO3 co często nie jest właściwie rozumiane przez
odbiorców, gdyż producenci przeliczają wapno węglanowe na wapno tlenkowe CaO i podają mylnie skład chemiczny jako CaO np. 50% . Wówczas 50% nawozu stanowi czysty tlenek wapnia (CaO) w ogólnej masie pierwiastkowej. Trzeba pamiętać, że jest to jedynie, narzucona przez ustawodawcę, obligatoryjna forma prezentacji zawartości produktu. W rzeczywistości jednak, dobre wapno węglanowe powinno zawierać ponad 90% węglanu wapnia CaCO3.

25. ROLNIK: Jakie są zalety wapna granulowanego?

Odpowiedź eksperta: Główną zaletą nawozów granulowanych jest ich łatwa przyswajalność przez podłoże glebowe. Jak wiadomo, bezpośrednio wpływa to na wysokość plonów. Nie należy również zapomnieć o łatwości i ekonomiczności wysiewu wapna granulowanego. Zapewnia ono wysoki komfort pracy oraz dużą dokładność procesu wapniowania. Szczególnie godne rekomendacji są wysoko reaktywne, granulowane preparaty wapniowe przechowywane w workach typu big-bag. Ułatwiają one transport i użytkowanie nawozu.

26. ROLNIK: Jak odróżnić prawdziwy granulat od podróbek?

Odpowiedź eksperta: Wielu rolników, szukając złudnych oszczędności, daje się oszukiwać i kupuje tzw. „pseudogranulat”. Jest to zwykły, drobno zmielony kamień. Zwykle uzyskiwany jest on z dolomitu, a jego wartości użytkowe są żadne. W najlepszym wypadku producenci sprzedają drobno mielony kamień wapienny. Jego wartości użytkowe są bardzo ograniczone. Niska aktywność chemiczna takiego „produktu” powoduje jego znikome oddziaływanie na środowisko glebowe.

Odróżnienie granulatu wapiennego od podróbek jest banalnie proste. Wystarczy w tym celu wsypać próbkę produktu (np. 2-3 łyżki stołowe) do szklanki zimnej wody. Jeśli niemal natychmiast uzyskujemy „mleczną” zawiesinę – wówczas mamy do czynienia z produktem oryginalnym. Jeśli zaś po chwili na dnie szklanki pozostają drobne kamyczki – bez wątpliwości mamy do czynienia z próbą oszustwa.

KROK 4, CZYLI KRÓTKO O PRAKTYCE

27. ROLNIK: Czy warto kupować wapno z magnezem?

Odpowiedź eksperta: Na podstawie badań przeprowadzonych przez IUNiG można powiedzieć że niedobory magnezu wynikają często z braku prawidłowego pH gleby a ich efektywne uzupełnienie zależy od specyfiki samej gleby . Innymi słowy najpierw należy odkwasić glebę aby zwiększyć dostępność form magnezu już w niej zawartych , a dopiero na prawidłowym odczynie gleby przeprowadzić badanie na zawartość magnezu. Z tego wynika że w przypadku zwiększonego zakwaszenia gleby skuteczniejsze jest stosowanie nawozów pozbawionych domieszki magnezu. Choć wielu producentów obecnych na naszym rynku wskazuje, że ich nawozy zawierają magnez wysokorekatywny , prawda jest inna. W Polsce nie ma obecnie producenta wytwarzającego zintegrowany (wapniowo-magnezowy) nawóz granulowany który był by oparty o odmianie węglanowej o najwyższych parametrach reaktywności. Wielu rolników stosuje nawozy wieloskładnikowe w których jest jużpotrzebna ilość magnezu i w takim przypadku dostarczanie magnezu wraz z wapnem mija się z celem i podnosi koszty bez dodatkowych korzyści.

28. ROLNIK: Kiedy najlepiej dokonać zakupu wapna?

Odpowiedź eksperta: Samo wapno, jeżeli pozwalają na to jego warunki przechowywania można nabywać przez cały rok. Istotne jest by w okresach kiedy warunki atmosferyczne są niesprzyjające, nie ulegało zniszczeniu poprzez zmrożenie (dla wapna wilgotnego granulowanego) czy zwilgocenie. W przypadku dobrej jakości wapna granulowanego zakupu można dokonać po sezonie tj. w styczniu-lutym oraz czerwcu-lipcu. Wielu producentów stosuje wówczas zachęcające rabaty sezonowe.

29. ROLNIK: Jak uzyskać dopłatę do wapna?

Odpowiedź eksperta: Na terenie naszego kraju tylko w niektórych województwach jest możliwość starania się o takie dofinansowanie. Na uwagę zasługuje fakt, iż dotację w obrębie województw z roku na rok mogą ulec zmianie, a system składania wniosków niemal corocznie się zmienia. W związku z tym najlepiej skontaktować się w celu zasięgnięcia pełnej informacji z najbliższą Okręgową Stacją Chemiczno-Rolniczą lub z Izbą Rolniczą działającą w danym okręgu.

30. ROLNIK: W jakim opakowaniu warto kupować wapno?

Odpowiedź eksperta: Wybór formy opakowania uzależniony jest od potrzeb konsumenta, czyli przeznaczenia wapna i możliwości jego magazynowania. Dla dużych gospodarstw rolnych wygodnym opakowaniem są opakowania typu big-bag, o pojemności od 500 do 1200 kg. Wyposażone są one w foliową wkładkę zabezpieczającą przed zawilgotnieniem. Zakup tak zabezpieczonego, suchego nawozu pozwala na wypracowanie istotnych oszczędności. Łatwo sobie wyobrazić, że w przypadku preparatu wapniowego o wilgotności 30% na 100 zakupionych worków aż 30 zawiera tylko wodę! Po doliczeniu kosztów transportu początkowa, niska cena takiego produktu staje się zdecydowanie mniej konkurencyjna. W związku z tym rekomendujemy kupno nawozów całkowicie suchych – pozbawionych domieszki wody.

31. ROLNIK: Dlaczego wapno granulowane jest droższe od innych form nawozów wapniowych?

Odpowiedź eksperta: Na cenę wapna ma wpływ wiele czynników. Najważniejszym jest jakość półproduktu (surowca), z którego granulat jest uzyskiwany. Czynnikiem cenotwórczym jest również długi i technologicznie zaawansowany proces produkcji granulatu. Rozpoczyna się on od pozyskania „surowej” skały w kopalniach odkrywkowych. Jego kolejne etapy przebiegają poprzez kruszenie skał, oczyszczenie półproduktu z uciążliwych domieszek, mielenie w młynach kulowych, suszenie i granulowanie. Dodatkowo dochodzą koszty transportu, magazynowania oraz obsługi rynku i badań naukowych zapewniających utrzymanie wysokiej jakości produktu.

32. ROLNIK: Jak przechowuje się wapno granulowane?

Odpowiedź eksperta: Wapno granulowane, podobnie jak w przypadku innych nawozów granulowanych, należy przechowywać w suchym miejscu uniemożliwiając tym samym jego zawilgocenie czy przemarzanie. Wapno węglanowe granulowane pod wpływem wody nie zmieni swojego składu chemicznego natomiast może osłabić strukturę granulek.

Wapnowanie pogłówne roślin

Bardzo ważnym a wręcz najważniejszym czynnikiem gleby jest wapnowanie proces, który musi być wykonywany systematycznie jako uzupełnienie potrzebnego wapnia dla gleby i dla rośliny, oraz jak główny czynni odkwaszania gleb. Ważną rzeczą, o której zawsze warto pamiętać to zasadowość naszych gleb, nieważne czy to ogródek działkowy, kawałek trawy przy domu, czy też duże gospodarstwo rolne. W każdej sytuacji powinniśmy się zastanowić, obserwując swój kawałek ziemi co się z nią dzieję. Obserwacja uczy i pomaga dostrzec zmiany w roślinach. Ja z poziomu agronoma obserwuję rośliny i mogę powiedzieć, że wszystko nam rysują na sobie, trzeba tylko to zaobserwować i w miarę szybko zareagować. Po obserwacji pól, na które jeżdżę, wiem że wapnowanie pogłówne to najlepszy sposób na uzupełnienie składników pokarmowych.

Jedną z najczęstszych metod wapnowania w Polsce jest wapnowanie pogłówne. Jesienne nawożenie daje nam możliwość rozłożenia składnika jesienią lub jeśli jest zbyt sucho to wykorzystanie go wraz z nawożeniem NPK wiosna, kiedy nie możemy wjechać na pole, bo albo zabraniają nam przepisy albo pogoda jest niekorzystna, bo pada.

Jest to termin zdecydowanie lepszy od wiosennego, ponieważ uzupełniamy niedobór wapna, jednak decydując się na zimowe wapnowanie, musimy przestrzegać kilku bardzo istotnych zasad, a mianowicie:

  • zabieg wapnowania możemy wykonać tylko na polach równinnych, wówczas mamy gwarancję, że wapno nie zostanie zmyte z pola przez zimowe deszcze lub topniejący śnieg. Wapno wysiane zimą, dzięki wilgoci w glebie, w sposób naturalny będzie mogło być przemieszczone wraz z wodą w głąb profilu glebowego;
  • nie wapnujemy pól zalanych wodą oraz pokrytych grubą warstwą śniegu (kilkucentymetrowa warstwa śniegu nie powinna stanowić już przeszkody do wykonania zabiegu);
  • do zimowego wapnowania zalecana jest przede wszystkim wolno działająca węglanowa forma nawozów wapniowych, która działa tym lepiej im jest niższa temperatura. Poza tym, takie wapno zastosowane na mokrą glebę może pozostać dłuższy czas bez przykrycia. Z kolei powinniśmy zrezygnować z wapnowania wapnem tlenkowym, które po zetknięciu się z wilgocią będzie się zbrylać;
  • dawka nawozu powinna być niższa niż dawka stosowana w normalnych warunkach po żniwach, zimowy zabieg wapnowania trzeba przeprowadzić wczesnym rankiem, gdy gleba jest jeszcze przemarznięta, wówczas bez problemu będziemy mogli wjechać w pole, nie ugniatając nadmiernie gleby i nie niszcząc jej struktury. Pamiętajmy, że nie należy wapnować gleb zmarzniętych do głębokości powyżej 25 cm!

Najlepszy okres wapnowania jak do tej pory uważano, był okres pożniwny, w praktyce nagromadzenie prac polowych w tym czasie sprawia, że nie zawsze zdąży się z zabiegiem. W późniejszym terminie warunki pogodowe również mogą nie być sprzyjające — taką sytuację mamy co roku inną jesienią. Wysoka liczba opadów i uwilgotnienie gleby skutecznie uniemożliwiały wjazd w pole lub zbyt sucho co uniemożliwiało rozkład nawozów. Jednak glebę odkwasić trzeba, gdyż zaniechanie wapnowania na stanowisku gleb kwaśnych doprowadzi do przekształcenia glinu w jego formy toksyczne dla roślin. Część składników odżywczych, np. fosfor, stanie się niedostępna dla roślin. Na takich stanowiskach do uratowania plonu konieczne jest pogłówne zastosowanie wapnowania, możliwe tylko z użyciem węglanu wapnia (CaCO3). Wapno tlenkowe (palone, budowlane) zaaplikowane pogłównie zadziała szybko, ale zniszczy uprawę.

W trakcie wegetacji roślin można wykorzystać nawóz węglanowy granulowany. Nadaje się do aplikacji jesienią, zimą oraz wczesną wiosną i na ogół jest łatwo wchłaniany z wierzchniej warstwy gleby (nie przedostaje się głębiej, gdyż nie jest mieszany z glebą). Zaletą granul jest ograniczenie pylenia i bardziej równomierny wysiew nawozu na polu w porównaniu d o form sypkich.

POLCALC III GENERACJI, jak i również SUPERMAG ma ogromny potencjał odkwaszania. Testy laboratoryjne wskazują, że pozwala ona na odkwaszenie około 0,5 kg gleby z pH 4 do pH7! Aby właściwie wykorzystać ten potencjał, należy pamiętać o kilku wskazówkach. POLCALC III GENERACJI i SUPERMAG zaleca się stosować „pod agregat” lub pogłównie! Dla zachowania prawidłowości procesu odkwaszania granulat powinien zostać równomiernie rozsiany po wyrównanej powierzchni pola. Pod wpływem wilgoci następuje wówczas rozpad nawozu, który wraz z wodami opadowymi równomiernie płucze i odkwasza cały profil glebowy. Podkreślmy, że nie powoduje to jakichkolwiek strat substancji czynnych powodowanych parowaniem lub powstanie zagrożeń dla roślin; stąd możliwość zastosowania pogłównego i wprost na użytki zielone. Wysianie nawozu „pod orkę” zmniejsza korzyści płynące z jego zastosowania! Radykalnie pogarsza się wówczas równomierność procesu odkwaszania gleby i opóźnia się proces rozpadu granulek. Zima to bez wątpienia lepszy okres na przeprowadzenie wapnowania niż okres wiosenny. W okresie zimy możemy skorzystać bowiem z jesienno-zimowych zapasów wody w glebie oraz zyskać na czasie wydłużając kontakt wapna z glebą. Wapnowanie w okresie zimy stosujemy zazwyczaj pod planowaną do wysiewu kukurydzę, zboża jare oraz w mniejszych dawkach pod buraki. Nie zaleca się stosowania wapna pod rośliny nielubiące świeżo zwapnowanych stanowisk tj. ziemniak, owies czy łubiny. Często stosujemy nawóz wapniowy na międzyplony pozostawione na okres zimy, które będą przyorane wiosną.

Podsumowując, nie bójmy się stosować wapna na rośliny pogłównie, bo to tylko im pomoże a nie zaszkodzi.

Tabela 1.

Orientacyjne dawki granulowanego wapna nawozowego Polcalc III Generacji. Dawki dotyczą wyłącznie nawozów wapniowych POLCALC III GENERACJI® i zostały opracowane na podstawie metody inteligentnego i systematycznego nawożenia wapnem granulowanym.

Tabela 2.

Orientacyjne dawki granulowanego wapna magnezowego SuperMag. Dawki dotyczą wyłącznie nawozu SuperMag i zostały opracowane na podstawie innowacyjnej metody systematycznego nawożenia wapnem granulowanym.

Kiedy najlepiej siać wapno granulowane?

Jakie wapno pozwoli uzyskać lepsze plony?

Wybierając nawóz wapniowy pod swoje uprawy, najlepiej kierować się jego składem. Najlepsze produkty zostały wytworzone z mączki wapiennej, która zapewnia wysoką jakość nawozu. Główne rodzaje nawozów wapniowych, dzięki którym można odkwasić glebę, to wapno tlenkowe, węglanowe, dolomitowe, magnezowe i granulowane.

Każdy z tych nawozów wapniowych różni się nieco działaniem na glebę. Wapna tlenkowe dobrze oddziałują na gleby kwaśne i ciężkie, szczególnie przy częstym stosowaniu w małych dawkach. Natomiast wapna węglanowe mogą być wykorzystywane do gleb kwaśnych, bardzo kwaśnych, a także lżejszych i ciężkich. Jeżeli ziemia ma dodatkowo niedobory magnezu, można wysiać na nią nawóz wapniowo-magnezowy, np. pyliste Radkowit, Radkowit Premium jak również granulowany SuperMag .

Wapno, które wysiewa się na pole, może mieć dwie formy: pylistą i granulowaną. Coraz chętniej wybierana przez rolników jest ta druga. Wapno granulowane ma tę zaletę, że wygodniej się je rozsiewa i nie pyli tak bardzo jak w przypadku tradycyjnej struktury.

Jakie działanie ma wapno granulowane?

Przed zastosowaniem jakiegokolwiek nawozu warto zrobić badanie gleby. Pobranie próbki ziemi i oddanie jej do laboratorium pozwala określić jej pH i wskazać niedobory składników odżywczych. Dzięki temu można zastosować odpowiedni rodzaj nawożenia.

Wapno granulowane odkwasza glebę i poprawia efekty plonowania z upraw. Trzeba dobrze znać zapotrzebowanie roślin, aby zapewnić im pH dostosowane do ich potrzeb. Wapno granulowane sprawdza się najlepiej na zakwaszonych glebach. Konieczne jest ponadto powtarzanie zabiegu wapnowania, gdyż pod wpływem opadów wapno wymywa się z gruntu.

Wapno w formie granulek jest wygodniejsze do rozsiewania. Jego niewielkie cząsteczki bardzo dobrze rozpuszczają się w wodzie. Dzięki temu łatwo wnikają w głąb gleby i odkwaszają ją, a także pomagają roślinom lepiej przyswajać składniki odżywcze z ziemi i innych nawozów. Wapno granulowane, np. Polcalc III Generacji, ma także właściwości, które pomagają roślinom uodpornić się na różne choroby.

Kiedy siać wapno granulowane na pole?

Najlepszy czas, by siać wapno granulowane, przypada około miesiąca przed planowanym wysiewem nasion. W praktyce zabieg wapnowania gleby najczęściej przeprowadza się jesienią po zbiorach lub bardzo wczesną wiosną. Jest to okres, w którym wapno może wejść w odpowiednią interakcję z glebą i przynieść oczekiwane efekty.

Nie powinno się wapnować w czasie wzrostu roślin, gdyż może to przynieść uprawom więcej szkody niż pożytku. Wyjątek od tej reguły stanowią węglanowe wapna granulowane np. Polcalc III Generacji lub SuperMag (węglanowe wapno granulowane z przyswajalnym magnezem). Przed wapnowaniem gleby trzeba przeprowadzić jej badanie, by wiedzieć, z jak dużym zakwaszeniem ma się do czynienia i jaką dawkę wapna zastosować.

Konieczny jest też coroczny wysiew wapna granulowanego, ponieważ pod wpływem czynników atmosferycznych i działalności człowieka (sadzenia roślin, wysiewania nawozów, orania pola) gleba zmienia swoje właściwości.

Należy też wziąć pod uwagę preferencje roślin. Niektóre z nich rosną w ziemi odkwaszonej, innym sprzyja kwaśna gleba. Dlatego, jeśli na polu mają rosnąć ogórki, dynie, pomidory, marchew, groch czy pietruszka, to zabieg wapnowania może być przeprowadzony rok przed wysiewem lub posadzeniem tych roślin.

Jak wybrać wapno granulowane?

Najlepsze wapno granulowane powstaje z czystego surowca – ze skał wapiennych, które są wydobywane w kopalniach odkrywkowych. Taki surowiec kruszy się na mączkę wapienną. Dzięki temu nawóz wapienny ma wysoką reaktywność. W przypadku węglanowego wapna Polcalc III Generacji wapień jest ekstremalnie rozdrobniony – 90% ziarna mączki wapiennej ma wielkość od 0,02 mm do 0,06 mm. Następnie mączkę wapienną poddaje się procesowi granulacji.

Wapno dobrej jakości powinno mieć w składzie ponad 90% czystego CaCO3, jednak na opakowaniach z reguły jest on przeliczany na masę tlenkową. Jego zawartość powinna być podana w przedziale od 50 do 55% CaO.

Poza wyżej wymienionym nawozem wapniowym do formy granulatu zalicza się również kredę. Ma ona w składzie 30% CaO. Określa się ją jako tzw. kredę łąkową. Jest łatwo przyswajalna przez podłoże. Przy procesie produkcji musi być poddawana osuszaniu, a podczas niego – granulacji.

Warto wiedzieć, że granulatem nie określa się kulek powstałych z kruszonego i toczonego dolomitu bądź z innych kamieni.

Wapna granulowane (węglanowe) nie można wysiewać łącznie z:

  • mączką fosforytową,
  • mocznikiem,
  • wapnem tlenkowym.

Odstęp pomiędzy tymi nawozami powinien wynosić około 2-3 tygodnie. Jeżeli chce się zastosować na polu np. obornik, to odstęp pomiędzy nawiezieniem pola obornikiem a wapnowaniem powinien wynosić przynajmniej 4–6 tygodni.

Wymienione w artykule granulowane nawozy wapniowe tj. Polcalc III Generacji oraz SuperMag produkowane są przez Polcalc Nawozy Wapniowe Sp. z o. o. z ekstremalnie rozdrobnionych mączek, dzięki temu charakteryzują się one wysoką reaktywnością.

Szczegółowe informacje o produktach można uzyskać u naszych oficjalnych dystrybutorów oraz na naszej stronie www.polcalc.pl.

Jak uprawiać cebulę, by osiągnąć wysokie plony?

Jak przygotować glebę pod uprawę cebuli, aby dała duże plony?

Cebula najlepiej rośnie na glebie, która ma strukturę gruzełkowatą. Powinna mieć dobrze uregulowane stosunki wodno-powietrzne i cieplne. Cebula źle znosi nieodpowiednie pH gleby. Najlepiej rośnie przy pH 6,6–7,0 na glebach mineralnych lub pH 5,5–6,5 na glebach torfowych. Jeżeli pH nie będzie dobrze uregulowane, to rośliny zaczną gorzej rosnąć, pojawiające się liście będą jasnozielone, a ich wierzchołki powoli zżółkną. Dlatego niezwykle ważne dla całego rolnictwa jest przeprowadzanie zabiegu wapnowania. Obecnie przeprowadza się nawet wapnowanie użytków zielonych.

Płodozmian

Aby cebula przynosiła dorodne plony, konieczne jest zachowanie zasad płodozmianu. Nie można sadzić jej na tym samym stanowisku częściej niż co cztery lata. W ten sposób ograniczy się występowanie szkodników cebuli i chorobotwórczych patogenów. Cebulę można sadzić po marchwi, burakach, grochu, kapuście, fasoli czy zbożach, po których pole nie będzie zachwaszczone. To bardzo istotny aspekt, gdyż młoda cebulka jest bardzo wrażliwa na obecność chwastów. Płodozmian warzyw stanowi istotną praktykę, której celem jest zminimalizowanie występowania chorób i szkodników roślin.

Zalecane dawki nawozu

Dla uprawy cebuli bardzo duże znaczenie ma dostarczenie właściwej ilości składników odżywczych do gleby. Aby roślina mogła pobierać składniki pokarmowe, konieczne jest ustalenie odpowiedniego pH gleby. Azot to jeden ze szczególnie ważnych pierwiastków dla uprawy cebuli. Powinno się go dostarczyć od 100 do 150 kg na hektar, w dwóch dawkach. Pierwszą z nich należy zastosować w formie przedsiewnej, a drugą pogłównie, gdy cebula ma fazę od 1 do 4 liści właściwych, trzeba jednak pamiętać, by nie nawozić azotem pola cebuli później niż 15 czerwca. Podanie go po tym czasie może pogorszyć jakość warzyw, a także doprowadzić do opóźnienia w załamywaniu szczypioru.

Kolejnym ważnym dla tej rośliny pierwiastkiem jest fosfor – potrzebuje ona od 100 do 150 kg na hektar. Całą dawkę należy dostarczyć przed siewem cebuli. Można w tym celu zastosować nawóz w postaci fosforanu amonu, który pozwoli na zapewnienie dawki fosforu i jednocześnie startowej dawki azotu.

Pole cebuli trzeba nawieźć także potasem. Wysiewa się go wiosną razem z nawozem fosforowym i pierwszą dawką azotu. Można dostarczać go w postaci siarczanu potasu. Cebula potrzebuje dawki od 150 do 200 kg na hektar.

Ta roślina wymaga także dostarczenia siarki w dawce od 40 do 100 kg na hektar. Zanim jednak przystąpi się do wysiewu jakichkolwiek pierwiastków na pole cebuli, warto wykonać badania gleby w laboratorium, aby wiedzieć dokładnie, jakie niedobory pokarmowe ma ziemia na danym terenie.

Wapnowanie pola cebuli

Ze względu na dużą wrażliwość cebuli na wahania pH i zbyt dużą kwasowość gleby konieczne jest przeprowadzenie wapnowania. To warzywo potrzebuje od 400 do 600 kg wapnia na hektar. Można wykonać wapnowanie pogłówne lub wapnować pole przed sadzeniem cebuli.

W Polsce najczęściej stosuje się siew pasowo-rzędowy cebuli. Polega on na tym, że koła ciągnika rozstawia się na 135 cm, dzięki czemu wysiewa się cebulkę w rzędach co 27 cm. Mogą one być pojedyncze, podwójne lub potrójne. Za każdym takim rządkiem musi znajdować się pas o szerokości 54 cm, by można było przejechać.

Jakie cebule wybrać do uprawy?

Wśród wielu cebul znajduje się kilka szczególnie chętnie wybieranych do uprawy w Polsce. Są to: szalotka, cebula perłowa, Wolska, Bonus F1, Medusa F1 i Bruce F1.

Cebula szalotka

Cebula szalotka jest szczególnie ceniona w kuchni. Rośnie, tworząc gniazda małych cebulek. Może zimować w gruncie, ale najczęściej jest wykopywana w trakcie sezonu. Charakteryzuje się łagodniejszym smakiem niż inne odmiany. W lipcu jej liście zasychają – wtedy wykopuje się ją i suszy.

Cebula perłowa

Może być konserwowana w całości. Rozmnaża się z małych cebulek. Jest odmianą ozimą. Sadzi się ją w sierpniu, a plon zbiera w kolejnym roku, również w sierpniu. Nie najlepiej przechowuje się po zbiorze, nadaje się do szybkiego spożycia.

Cebula Wolska

Cebula Wolska późno plonuje, ma jednak wyrównane pod względem wielkości cebule (mają prawie taki sam kształt i wielkość). Ich masa wynosi od 90 do 160 gramów. Odmiana jest odporna na niskie temperatury i dobrze się przechowuje.

Bonus F1

Bonus F1 jest bardzo popularną odmianą cebuli o wczesnym plonowaniu. Daje niewielki odpad. Łatwo obiera się ją zarówno maszynowo, jak i ręcznie. Dobrze się przechowuje. Jest popularna w sprzedaży marketowej, gdzie można spotkać ją w workach.

Medusa F1

Medusa F1 jest określana jako następca cebuli Bonus F1. Daje duże, wczesne plony. Cebule mają dość podobną wielkość (od 65 do 85 mm). Ta odmiana jest odporna na majowe przymrozki. Można ją przechowywać nawet do marca kolejnego roku, oczywiście po odpowiednim wysuszeniu.

Bruce F1

Bruce F1 charakteryzuje się tym, że ma wysoką zawartość suchej masy i wyrównane cebule, które bardzo dobrze się przechowują. Nadaje się do pakowania i przechowywania w workach. Tę odmianę określa się jako cebulę, która po długim przechowywaniu jest praktycznie taka sama, jak w chwili zbioru.

Jakie zabiegi pielęgnacyjne należy wykonać na polu cebuli?

Bez względu na gleby występujące w Polsce konieczne jest przeprowadzanie zabiegów pielęgnacyjnych i ochronnych na polu uprawnym. Cebula wymaga szczególnej uwagi, jeśli chodzi o pielęgnację.

Ochrona cebuli przed szkodnikami

Płodozmian powinien wpłynąć na ograniczenie występowania szkodników cebuli. Niestety czasami tak się zdarza, że atakują one plantację tego warzywa. Konieczne jest wtedy zastosowanie środków do zwalczania szkodników. Ważne, by podczas dawkowania ściśle stosować się do zaleceń etykiety.

Najczęstszymi szkodnikami cebuli są: śmietka cebulanka, niszczyk zjadliwy, wciornastek tytoniowiec, wgryzka szczypiorka, chowacz szczypiorak, mszyca cebulowo-wielożywna, pędraki, rolnice i miniarki.

Ochrona cebuli przed chorobami

Uprawa cebuli może zostać porażona chorobami. Płodozmian ogranicza to zjawisko, ale niestety nie wyklucza go całkowicie. Najczęściej cebula jest atakowana przez: białą zgniliznę, różową zgniliznę korzeni, mączniaka rzekomego, zgorzel siewek, głownię cebuli, zgniliznę szyjki, zgniliznę fuzaryjną, alternariozę cebuli, bakteriozę cebuli, głownię cebuli lub żółtą karłowatość. Aby wyeliminować choroby, które zaatakowały uprawę, konieczne jest przeprowadzenie oprysku środkiem ochrony roślin.

Odchwaszczanie uprawy cebuli

Chwasty są szczególnie groźne dla cebuli, gdy pojawiają się pierwsze siewki. Dlatego konieczne jest wykonywanie zabiegów odchwaszczających. Jeśli uprawia się cebulę z dymki, to istnieje mniejsze zagrożenie wynikające z wytłumienia jej przez chwasty. Istotne są działania spulchniające glebę, które wpływają na wzrost cebuli. Najlepiej jest spulchnić międzyrzędzia, używając kultywatora. Wystarczy spulchnić glebę na głębokość 3 cm.

Jak nawozić pole pod marchew?

Jak przygotować pole pod uprawę marchwi?

Aby przygotować pole pod uprawę marchwi, należy pamiętać o kilku ważnych kwestiach.

Wapnowanie

Jednym z najważniejszych zabiegów, jakie należy wykonać, przygotowując pole pod siew marchwi, jest jego wapnowanie. Marchew rośnie najlepiej przy pH od 6,5 do 7,5. Zawartość wapnia w glebie powinna wynosić od 1500 do 2000 mg/dm3. Dzięki takim warunkom ogranicza się możliwość pobierania z gleby przez marchew kadmu oraz szkodliwych azotanów.

Dawka wapna, jaką powinno się dostarczyć na pole przed siewem, wynosi od 500 do 1000 kg na hektar. Przed wysianiem jakiegokolwiek nawozu na pole należy przeprowadzić badanie gleby w laboratorium. Wapnowanie jest ważne również ze względu na ciągłe zakwaszanie gleb w Polsce. Z racji tego, że marchew nie lubi świeżo wapnowanego pola, można przeprowadzić wapnowanie gleby zimą.

Rola azotu w uprawie marchwi

Ważnym pierwiastkiem dla wzrostu marchwi jest azot. Jego odpowiednia zawartość w glebie pozwala ograniczyć pobieranie z niej szkodliwych substancji. Dawka, jaką powinno się dostarczyć podczas nawożenia, wynosi od 70 do 120 kg na hektar. Najlepszą formą azotu, jaką można dostarczyć marchwi, jest forma mocznikowa (amidowa). Nie powinno się jednak zbyt intensywnie nawozić marchwi azotem. Nie wolno tego robić też zbyt późno, gdyż przyczynia się to do gromadzenia szkodliwych substancji w korzeniu.

Nawożenie uprawy marchwi

Konieczne jest nawożenie uprawy marchwi fosforem i potasem. Dawki tych nawozów wynoszą od 60 do 80 kg na hektar fosforu i od 150 do 200 kg na hektar potasu. W trakcie uprawy można dokarmiać marchew dolistnie za pomocą nawozu z mikroelementami, borem, miedzią, manganem. Robi się to w fazie od 5 do 8 liści. Aby ograniczyć wchłanianie niekorzystnych pierwiastków z gleby, można też dokarmiać marchew przedsiewnie poprzez wysianie siarczanu manganu, a także pozakorzeniowo poprzez podanie w trakcie wzrostu 0,5% roztworu siarczanu manganu.

Odżywianie dolistne i ograniczenie kumulowania substancji niepożądanych w marchwi

Najlepsze plony marchwi osiąga się po jej wysianiu na glebach lekkich i dobrze przepuszczalnych. W uprawie marchwi istotne jest także zachowanie płodozmianu. Można ją wysiewać po zbożach, kukurydzy, porach, kapuście, kalafiorze lub kalarepie. Nie należy jednak robić tego po warzywach takich jak ziemniaki, fasola, groch, pietruszka, selery, buraki, czy kapusta brukselska.

Aby uzyskać plony marchwi w okresie letnim i jesiennym, należy ją siać w kwietniu i maju. Można wysiewać nasiona na płaską glebę, jednak wysiewane na redlinach dają o 30% wyższe plony. Chroni to też warzywo przed opadami ulewnych deszczy. Redliny formuje się przy pomocy agregatu. Najlepiej sprawdza się wysokość od 20 do 25 cm i szerokość od 20 do 30 cm. Odstęp między redlinami powinien wynosić od 68 do 75 cm.

Jak pielęgnować uprawę marchwi?

Bardzo ważnym zabiegiem na polu marchwi jest przeprowadzanie jego odchwaszczania. Należy odchwaścić pole jeszcze przed siewem, ale też dbać o to w trakcie wzrostu tego warzywa. Chwasty są wielką konkurencją dla rosnącej marchwi i powodują straty plonów. Największe straty odnotowuje się w okresie od wschodów marchwi do połowy okresu wegetacyjnego.

Do chwastów, które sieją największe spustoszenie w plantacji tego warzywa, zalicza się rdest powojowy, komosę białą, gorczycę polną, gwiazdnicę pospolitą, fiołek polny, a także starca zwyczajnego. Pole można odchwaszczać w sposób mechaniczny lub poprzez użycie odpowiednich herbicydów, które mają wymagane atesty i zostały zarejestrowane.

Choroby

Zagrożeniem dla upraw marchwi są także różne choroby, które mogą porazić plantację. Zalicza się do nich alternariozę naci, mączniaka prawdziwego i czarną zgniliznę korzeni. Chorobami glebowymi, które mogą również zaszkodzić uprawie marchwi, są: parch zwykły, ryzoktonioza, zgnilizna twardzikowa, czernienie korzeni czy sucha zgnilizna korzeni. Aby zapobiegać powstawaniu chorób, należy pamiętać o odpowiednim płodozmianie, a także o odchwaszczaniu upraw czy stosowaniu odpowiednich środków ochrony roślin. Płodozmian ma bardzo duży wpływ na opłacalność produkcji roślinnej w Polsce.

Szkodniki

Dla plantacji marchwi realnym zagrożeniem są mogące ją zaatakować szkodniki. To m.in. połyśnica marchwianka, mszyce czy szkodniki bytujące w glebie. Większość z nich zimuje w glebie, dlatego tak ważnym zabiegiem jest głęboka orka zimowa. Na tym samym stanowisku wolno wysiewać marchew raz na cztery lata, aby ograniczyć występowanie szkodników. Jeśli już się pojawiły, można je wabić do innych miejsc, odstraszać, a nawet zastosować zabiegi chemiczne w celu ich neutralizacji.

Zbiory

Zbiorów marchwi dokonuje się za pomocą specjalnych kombajnów, które można ustawić w formie jedno-, dwu- lub trzyrzędowej. Niektóre z kombajnów są wyposażone w ogławiacze naci. Najlepiej, by zbiór odbywał się w pogodny dzień, bez opadów atmosferycznych. Jeśli zbiera się marchew tuż po ulewnych deszczach, to skraca się czas jej przechowywania.

Jakie odmiany marchwi najlepiej sprawdzają się w uprawie przemysłowej?

Marchew można podzielić według kilku kategorii, takich jak kształt i wielkość korzenia, długość okresu wegetacyjnego, a także trwałość przechowywania. Marchew może mieć kulisty, owalny, stożkowaty, cylindryczny lub wrzecionowaty kształt korzenia. Długość takich korzeni w zależności od odmiany wynosi od 4 do 35 cm, a średnica od 3 do 7 cm. Według typu korzenie marchwi można podzielić na:

  • Amsterdamski
  • Berlikum
  • Chantenay
  • Flakkee
  • Imperator
  • Kuroda
  • Mini
  • Nantejski
  • Parmex

W naszym kraju uprawia się najczęściej typy marchwi o takich korzeniach jak: Nantejski, Berlikum i Flakkee. Typ Nantejski ma wysoką tolerancję na wysokie temperatury i niewielką ilość opadów. Wykazuje też odporność na mączniaka prawdziwego. Berlikum ma wyrównaną średnicę korzeni. Natomiast typ Flakkee to głównie odmiany przemysłowe o gładkich i stożkowatych korzeniach. Marchew można podzielić według okresu wegetacyjnego na wczesną, średnio wczesną, średnio późną i późną.

Najczęściej uprawianymi odmianami marchwi są:

  • ‘Anka’ – późna marchew przeznaczona na świeży rynek i przetwórstwo;
  • ‘Aksona’ – późna marchew, przeznaczona na świeży rynek, przetwórstwo (głównie mrożonki dla dzieci), a także do przechowywania;
  • ‘Fatima’ – późna marchew przeznaczona do przetwórstwa;
  • ‘Flamanka’ – późna marchew przeznaczona na przetwórstwo i do przechowywania;
  • ‘Galicja’ – marchew średnio wczesna przeznaczona na świeży rynek, przetwórstwo, a także do przechowywania;
  • ‘Kalina’ – wczesna marchew przeznaczona na świeży rynek (zbiór pęczkowy) i na przetwórstwo (surówki, soki);
  • ‘Kamila’ – marchew wczesna przeznaczona na świeży rynek (zbiór pęczkowy), a także na przetwórstwo (soki i surówki dla dzieci);
  • ‘Rumba’ – marchew średnio wczesna przeznaczona na świeży rynek, przetwórstwo i do przechowywania;
  • ‘Salsa’ – marchew późna przeznaczona na przetwórstwo (mrożonki, soki, susz), a także do przechowywania.

Jak uprawiać kapustę, by mieć obfite plony?

Jakie wymagania uprawowe ma kapusta?

Wymagania glebowe kapusty

Kapusta jest warzywem, dla którego najlepsza temperatura wzrostu to ta mieszcząca się w przedziale 15–20 stopni Celsjusza. Natomiast rozsada kapusty powinna rosnąć w temperaturze od 10 do 15 stopni Celsjusza. Warzywom kapustnym nie są straszne przymrozki ani mrozy mające kilka stopni poniżej zera. Jeśli jednak chłody będą zbyt dotkliwe na etapie produkcji rozsady, to rośliny zbyt szybko wybiją w pędy nasienne.

Kapusta nie lubi cienia, musi mieć dostarczoną dużą ilość światła. Warzywo to wykazuje się również dużymi wymaganiami w stosunku do zapotrzebowania na wodę. Najlepiej udaje się na glebach, które mają dużą pojemność wodną. Dobrze rośnie na czarnoziemach, ziemiach gliniastych i ilastych, a także na zmeliorowanych glebach torfowych. Na gorszych ziemiach konieczna jest rekultywacja gleby.

pH gleby

Najlepsze pH gleby dla uprawy kapusty wynosi 6,2–7,8. Ze względu na to, że kapusta jest bardzo wrażliwa na nieodpowiednie pH gleby, konieczny będzie zabieg wapnowania. Można w tym celu przeprowadzić sianie wapna granulowanego. Najlepiej zrobić to wiosną, przed wysadzeniem kapusty na pole. Najlepsze efekty przynosi zastosowanie nawozu wapniowego w dawce od 500 do 1000 kg na jeden hektar uprawy. Wpływ wapnowania na uprawy kapusty jest bardzo duży.

Płodozmian

Kapusta na tym samym stanowisku może być uprawiana co 4 lata. Konieczne jest stosowanie płodozmianu, aby uchronić uprawy przed porażeniem przez choroby i zaatakowaniem ich przez szkodniki. To warzywo ma wyjątkowo dużą wrażliwość na kiłę kapusty. Poza płodozmianem przed zapadalnością na choroby może uchronić unikanie sadzenia tej rośliny na glebach zakwaszonych i podmokłych.

Kapusty nie powinno się uprawiać po warzywach takich jak szpinak, burak, rabarbar i inne warzywa kapustne. Można ją sadzić natomiast po: roślinach kłosowych, koniczynie i innych roślinach motylkowych.

Wymagania nawozowe kapusty

Kapusta jest jednym z warzyw, które mają największe wymagania pokarmowe. Jej przeciwieństwo to uprawa ziemniaka, który pod tym względem wymaga bardzo mało. Zakłada się, że jeżeli chce się osiągnąć plon 70 ton kapusty z hektara, to roślina pobierze z hektara gleby: 250 kg azotu, 90 kg fosforu w postaci tlenkowej, 300 kg potasu w postaci tlenkowej, 18 kg magnezu w postaci tlenkowej i 350 kg wapnia w postaci tlenkowej. Kapusta ma bardzo wysokie zapotrzebowanie na wapń, który jest zawarty w glebie – w przypadku odmian wczesnych jest to aż 700–1200 mg/dm³, a w przypadku odmian późnych 1000–1500 mg/dm³.

Aby kapusta dobrze rosła, potrzebuje stałego dostępu do łatwo przyswajalnego azotu. Dlatego najlepiej jest wysiewać azot w 3 dawkach w formie saletry amonowej. Pierwszą dawkę należy podać przed sadzeniem roślin. Kolejne w trakcie wzrostu kapusty. Warto zasilić uprawę nawozem wieloskładnikowym z mikroelementami, ponieważ ich niedobór może pogarszać plonowanie tego warzywa.

Sadzenie kapusty z rozsady

To warzywo uprawia się z rozsady. Wysiewy nasion zaczyna się na koniec stycznia, a kończy w kwietniu, w zależności od odmiany. Rozsada kapusty, która jest prawidłowo przygotowana i nadaje się do wysadzenia na pole, charakteryzuje się tym, że ma wykształcone, dobrze rozwinięte 4 liście, a 2 kolejne są w fazie tworzenia się.

Jakie odmiany kapusty są najlepsze do uprawy przemysłowej?

Kapusta biała ma wiele odmian, które charakteryzują się różnymi właściwościami. Do uprawy przemysłowej polecane są szczególnie odmiany:

  • ‘Flexton’ F1
  • ‘Adelco’ F1
  • ‘Professor’ F1
  • ‘Succesor’ F1
  • ‘Novoton’ F1
  • ‘Kilaplon’ F1
  • ‘Zenon’ F1 oraz ‘Storidor’ F1

‘Flexton’ F1 to odmiana kapusty, która daje wczesne i wysokie plony. Jej okres wegetacji wynosi około 85–95 dni. Główki osiągają masę około 6–7 kg.

‘Adelco’ F1 jest odmianą doskonałą do przetwórstwa. Ma silny system korzeniowy i szybko zawiązuje główki. Dodatkowo jest odporna na choroby. Można przetrzymywać ją na polu bez ryzyka spękania. Po 90 dniach okresu wegetacyjnego kapusta tej odmiany waży około 3 kg i jest gotowa do zbioru. Jeżeli jednak zostanie na polu do 125 dni, jej główki mogą osiągnąć masę do 8–9 kg.

‘Professor’ F1 to odmiana o okresie wegetacyjnym wynoszącym około 130–140 dni. Szybko przyrasta i masa główki osiąga 8–9 kg. Warzywa tej odmiany mają nieco spłaszczoną główkę i są dość odporne na choroby.

‘Succesor’ F1 ma podobne właściwości jak ‘Professor’ F1, jednak okres wegetacyjny tej odmiany jest o 10 dni krótszy. Osiąga też nieco mniejsze główki. Oprócz tego wykazuje się wysoką odpornością na choroby.

‘Novoton’ F1 to odmiana, która charakteryzuje się bardzo wysoką ilością plonów, bo daje nawet aż 150–200 ton z hektara. Kapusta ta nadaje się bardzo dobrze do kiszenia i przetwórstwa.

‘Kilaplon’ F1 osiąga masę główki od 7,5 do 9 kg. Nadaje się doskonale do kwaszenia, a jej okres wegetacyjny trwa około 130–135 dni. Ma wysoką odporność na kiłę kapusty oraz jest zdolna do czerpania nawet z niewielkich zasobów wodnych w glebie.

‘Zenon’ F1 to kapusta, która nadaje się do długiego przechowywania. Jej okres wegetacji wynosi około 130–140 dni. Daje stabilne i wysokie plony na różnych glebach. Nadaje się także do przemysłu przetwórczego.

Storidor F1 jest odmianą kapusty, która nadaje się bardzo dobrze do przechowywania. Najczęściej osiąga masę główki od 2,5 do 3,5 kg. Daje dobre plony i jest chętnie wybierana przez gospodarstwa zaopatrujące supermarkety.

Jak pielęgnować uprawę kapusty?

Kapusta może zmagać się z chorobami, które są w stanie porazić całą plantację. Ochronie przed chorobami sprzyja stosowanie płodozmianu, a w sytuacji, gdy mimo to pojawi się choroba, trzeba zastosować chemiczne środki ochrony roślin. Do najczęstszych chorób dotykających uprawy kapusty należą: alternarioza, kiła kapusty, mączniak prawdziwy kapusty, mączniak rzekomy kapusty oraz szara pleśń.

Plantacja kapusty może zostać także zaatakowana przez szkodniki. Takiej sytuacji sprzyja nieprzestrzeganie zasad płodozmianu. Kiedy się pojawią, konieczne jest zastosowanie środków chemicznych w celu ich zwalczenia. Najczęściej atakujące uprawę kapusty szkodniki to: mączlik szklarniowy, śmietka kapuściana, mszyca kapuściana i bielinek kapustnik.

Konieczne jest też dbanie o odchwaszczanie uprawy kapusty. To szczególnie ważne w początkowej fazie wzrostu rośliny. Z czasem, gdy główki zaczynają mieć duże liście, kapusta poprzez swoją masę przygniata chwasty i zacienia je.

Gleby brunatne i ich występowanie w Polsce

Gdzie występują gleby brunatne w Polsce?

Gleby brunatne występują w Polsce w dużych ilościach, gdyż stanowią około 52% wszystkich gleb w naszym kraju. Tylko 20% z nich to gleby brunatne właściwe, pozostałe 80% ma zdecydowanie kwaśny odczyn. Można spotkać je w Polsce głównie na terenie lasów liściastych i mieszanych. Obszary występowania gleb brunatnych właściwych to m.in.:

  • Wyżyna Lubelska
  • Wyżyna Krakowsko-Częstochowska
  • Nizina Śląska

Gleby brunatne o kwaśnym odczynie można znaleźć na:

  • obszarach górskich
  • obszarach podgórskich
  • w pasie nizinnym pomiędzy Wrocławiem i Kaliszem
  • Nizinie Szczecińskiej

Czym charakteryzują się gleby brunatne?

Gleby te można podzielić na gleby brunatne właściwe i gleby brunatne kwaśne. Są one zaliczane do tzw. gleb brunatnoziemnych. Ich powstawanie ma związek z procesem brunatnienia lessów, skał masywnych, a także pyłów. Można spotkać je w klimacie umiarkowanym z dużą ilością opadów. Dzięki temu resztki mineralne mają bardzo dobre warunki do mineralizacji. Skała macierzysta, na której znajdują się gleby brunatne, to głównie bogate w wapń gliny pylaste. Gleby brunatne są uważane za dobre, jeśli chodzi o użyteczność rolniczą.

Czym jest proces brunatnienia?

Proces brunatnienia można najczęściej zaobserwować w skałach z zawartością kalcytu (CaCO3), a także w tych, które są bogate w wapń i magnez. Podczas procesu brunatnienia wapń i jego związki działają neutralizująco na znajdujące się w ziemi kwasy mineralne i organiczne. W wyniku tego gleba zyskuje odczyn obojętny lub lekko kwaśny. W procesie brunatnienia uwalniają się związki żelaza, dzięki którym zawarte w niej pierwiastki zmieniają kolor na brązowy.

Na jakich podłożach powstają gleby brunatne i jak wygląda ich profil?

Na żyzność gleb w Polsce wpływa wiele czynników. Jednym z nich jest rodzaj skały, na której powstają. W zależności więc od typu i tego, gdzie powstała, profil danej gleby brunatnej może być różny.

Gleby brunatne właściwe

W przypadku gleb brunatnych właściwych, które powstają na skałach bogatych w związki zasadowe, profil wygląda następująco:

dla gleb leśnych: poziom O (ściółki leśnej), A (akumulacyjny próchnicy), Bbr (wietrzenia), Cca (skała macierzysta)
dla gleb ornych: Ap, Bbr, Cca

Poziom ściółki leśnej dla gleb brunatnych właściwych zawiera opadłe liście, a także resztki roślin. Barwa poziomu akumulacyjnego próchnicy jest szara lub brunatnoszara. Ta warstwa sięga swoją miąższością nawet do 30 cm na glebach ornych. Jej struktura jest gruzełkowata. Stopniowo przechodzi ona w poziom wietrzenia, który ma strukturę orzechowatą oraz niedobory węglanów. Następna jest skała macierzysta, która ma barwę jasnobrązową. Kwasowość gleby tej waha się od 5,0 do 7,2. Zawiera dużo kationów wapnia. Ma około 2–3% próchnicy, a stosunek węgla do wapnia jest mniejszy niż 15.

Gleby brunatne typowe

Gleby brunatne typowe powstają na różnych skałach macierzystych. Jeśli są to gliniaste piaski lub żwiry, często tworzą kompleksy razem z glebami brunatnymi wyługowanymi. Można zaliczyć je do kompleksu pszenno-żytniego lub żytniego dobrego.

Gleby brunatne typowe powstałe na glinie zwałowej mają dobre właściwości chemiczne. Ich poziom akumulacji próchnicy to aż 3%. Mają również wysokie nasycenie kationami zasadowymi, które wynosi ponad 60%. Odczyn tych gleb jest obojętny lub lekko kwaśny.

Na średnich i lekkich powstają gleby brunatne typowe, które charakteryzują się dobrymi właściwościami wodno-powietrznymi. Mają także odpowiednie właściwości fizyczne i chemiczne. Są najczęściej zaliczane do kompleksu pszennego bardzo dobrego lub dobrego.

Niekorzystne właściwości wodno-powietrzne mają gleby brunatne typowe, które powstają na ciężkich glinach zwałowych i iłach. Są zasobne w składniki pokarmowe, ale jednocześnie mało przewiewne i mało przepuszczalne. Zalicza się je do kompleksu pszennego, pszennego wadliwego lub zbożowo-pastewnego mocnego.

Gleby brunatne typowe powstałe na lessach, mają korzystne właściwości wodno-powietrzne. Należą najczęściej do kompleksu pszennego bardzo dobrego, dobrego lub wadliwego.

Gleby szarobrunatne

Gleby szarobrunatne są glebami przejściowymi pomiędzy czarnymi ziemiami a glebami brunatnymi. Charakteryzuje je duża wilgotność. Gromadzą się w nich spore ilości substancji organicznych. Należą do kompleksu pszennego wadliwego albo żytniego bardzo dobrego. To gleby mające ponad 60-procentowe wysycenie kationami zasadowymi. Ich odczyn jest obojętny lub lekko kwaśny. Gleby szarobrunatne są przewiewne.

Gleby brunatne wyługowane

Gleby brunatne wyługowane powstają na glinie zwałowej. Mają kwaśniejszy odczyn niż brunatne typowe. Najczęściej są używane jako łąki lub pastwiska. Gleby wyługowane, które powstały na lessach, mają słaby poziom przemywania. Te powstałe na piaskach i żwirach charakteryzują się zbyt dużą przepuszczalnością, dlatego mogą być zbyt suche dla roślin i mają kiepską przydatność rolniczą.

Gleby brunatne kwaśne

Gleby brunatne kwaśne można podzielić na:

  • gleby brunatne kwaśne typowe, powstające z granitów i gruboziarnistych piaskowców, o kwaśnym lub bardzo kwaśnym odczynie
  • gleby brunatne bielicowane, występujące głównie w górach, mające niskie pH
  • gleby brunatne kwaśne oglejone, o niekorzystnych warunkach wodno-powietrznych, mało przepuszczalne, w których przypadku konieczne jest systematyczne wapnowanie.

Co można uprawiać na glebach brunatnych?

Gleby brunatne właściwe są glebami pierwszej klasy i można na nich osiągać wysokie plony. W tym przypadku najlepiej sprawdzają się uprawy:

  • buraków cukrowych
  • pszenicy
  • lucerny
  • rzepaku

Kwaśne podtypy gleb brunatnych mogą mieć II–V klasę w zależności od tego, jaka jest ich kwasowość, warunki powietrzno-wodne i skład mineralny. Konieczna może też być rekultywacja gleby brunatnej zaliczanej do gorszej klasy.

Jakie są podtypy gleb brunatnych?

Gleby brunatne można podzielić także według podtypów na:

  • eutroficzne – powstają ze skał osadowych, nasycenie węglanami wynosi 60% nawet do 100 cm w głąb profilu glebowego
  • dystroficzne – powstają ze skał kwaśnych, nie zawierają węglanów do 100 cm w głąb profilu glebowego
  • mady – to gleby powstałe na skutek gromadzenia się i akumulowania materiału niesionego przez wodę
  • rędziny – powstają na skałach wapiennych, są płytkimi, międzystrefowymi glebami

Jak uprawiać pomidory gruntowe?

Przygotowanie pomidorów do uprawy w gruncie

Prawidłowo wykonana rozsada pomidorów ma bardzo duży wpływ na wzrost sadzonek i ich odporność, co bezpośrednio przekłada się na plonowanie rośliny. Można ją wykonać samodzielnie lub zakupić już gotowe sadzonki pomidora i posadzić je do gruntu.

Podłoże, na które będą wysiewane, a następnie pikowane i do niego przesadzane pomidory, powinno spełniać odpowiednie warunki sanitarne. Nie może mieć w sobie nasion chwastów, nicieni ani patogenów pochodzenia bakteryjnego i grzybowego. Mogłyby one zagrażać wschodzącym siewkom i narażać je na choroby, co z kolei zaszkodziłoby zdrowiu roślin i wpłynęło negatywnie na przyszłe plony.

Kiedy wysiewać pomidory?

Przed wysianiem nasion pomidora powinno się przygotować dobrze rozbite i przepuszczalne podłoże. Nasionka wybranych odmian należy wysiewać albo do wielodoniczek po kilka nasion, albo do pojedynczych małych doniczek. Trzeba w miejscu wysiewu zrobić niewielkie wgłębienie w glebie i umieścić w nim nasiono, a następnie przykryć je delikatnie ziemią i zwilżyć jej powierzchnię. Do momentu wykiełkowania można przykryć wielodoniczki folią, aby zapewnić nasionom odpowiednie warunki do wzrostu. Folię należy odkrywać raz dziennie w celu przewietrzenia kiełkujących nasion. W fazie kiełkowania siewki muszą mieć zapewnioną temperaturę około 20 stopni Celsjusza. W ciągu 7 dni powinny pojawić się pierwsze wschody. Kiedy tylko zauważy się pierwsze siewki, należy zdjąć folię. Najlepiej, by w trakcie kiełkowania znalazły się w ogrzewanej szklarni.

Wysiewanie pomidorów najczęściej odbywa się na przełomie lutego i marca. Dobrze w tym przypadku kierować się wskazówkami kalendarza ogrodniczego. Terminy wysiewania pomidorów pod osłony są nieco inne niż w przypadku uprawy polowej. Jeśli chcemy posadzić je w polu, to najlepiej wysiać nasiona około 15 marca. Wtedy sadzonki będą gotowe do wsadzenia do gruntu po 15 maja. W tym okresie pojawiają się najczęściej majowe przymrozki.

Jak opiekować się sadzonkami?

Kiedy siewki mają około 3 tygodni, a na ich łodyżkach pojawiły się już dwie pary liści właściwych, można przystąpić do ich pikowania. Zabieg ten polega na przesadzeniu małych roślinek do pojedynczych, większych doniczek, na głębokość aż pod liścienie. To bardzo ważny zabieg pielęgnacyjny, który wpływa na to, że młode sadzonki pomidora lepiej rozwijają swój system korzeniowy. Nie można także zapominać o podlewaniu roślinek. Należy to robić dwa razy w tygodniu.

Sadzenie pomidorów w gruncie

Aby pomidory dobrze rosły, wymagają odpowiedniego podłoża o właściwym pH, zasobnego w składniki odżywcze. Konieczne jest także zapewnienie im ochrony przed szkodnikami i chorobami oraz zapobieganie rozprzestrzenianiu się chwastów.

Na jakim podłożu najlepiej rosną pomidory?

Najlepszymi glebami do wzrostu pomidorów są lessy, mady nadrzeczne oraz przepuszczalne czarnoziemy i zmineralizowane gleby torfowe. Warto jednak wiedzieć o tym, że pomidory posadzone na czarnoziemach i torfach owocują później i w związku z tym istnieje większe ryzyko przemarznięcia owoców podczas przymrozków. Rośliny posadzone na lżejszych glebach dają wcześniejszy plon i mają większą odporność na choroby. Optymalny odczyn pH dla pomidorów mieści się w przedziale od 5,2 do 6,0. Gleba musi być zasobna w wapń, ponieważ jego niedobory sprzyjają występowaniu suchej zgnilizny wierzchołków owoców. Z tego powodu wpływ wapnowania na wzrost roślin jest bardzo duży.

Do uprawy przemysłowej pomidorów najlepiej nadają się obszary, gdzie po 15–20 maja nie występują już przymrozki oraz nie pojawiają się wcześniej niż na początku października.

Płodozmian w uprawie pomidora

Na tym samym stanowisku można uprawiać pomidora co 3–4 lata. To konieczne ze względu na możliwość przenoszenia z roku na rok chorób lub patogenów grzybowych, które mogą przezimować w glebie i porazić całą plantację pomidora. Trzeba unikać bliskości pola ziemniaków przy uprawie pomidorów gruntowych – krzaczki mogłyby zostać porażone zarazą ziemniaczaną. Nie należy też sadzić pomidorów na polu po ziemniakach, gdyż wzrasta wtedy ryzyko pogryzienia krzaków przez chrząszcza stonki, który może wychodzić z ziemi po zimie. Dlatego niezwykle ważna jest technika płodozmianu w uprawie pomidora.

Pomidora można sadzić po zbożach, roślinach bobowatych, koniczynie, selerze, burakach, cebuli, ogórkach oraz warzywach kapustnych.

Odmiany pomidora, które rosną wysoko, korzenią się głęboko, dlatego tak ważne jest, by sadzić je po roślinach o płytszym systemie korzeniowym. Karłowate odmiany pomidora mają płytsze korzenie, mogą być więc sadzone po gatunkach głębiej korzeniących się, takich jak np. bób, burak czy warzywa kapustne.

Jakich składników odżywczych potrzebuje pomidor?

By zdrowo rosnąć, pomidor potrzebuje następujących składników odżywczych w glebie:

  • 90–120 mg/dm3 azotu
  • 60–80 mg/dm3 fosforu
  • 200–250 mg/dm3 potasu
  • 60–80 mg/dm3 magnezu
  • 250–400 mg/dm3 wapnia

Czym należy wapnować uprawę pomidora?

Pomidor do prawidłowego wzrostu wymaga pH gleby od 5,2 do 6,0. Nie lubi jednak świeżego wapnowania gleby. Na lekkich glebach przeprowadza się ten zabieg co 2–3 lata, a na ciężkich – co 3–4 lata.

Dawkowanie nawozów wapniowych na polu przygotowywanym pod uprawę powinno wyglądać następująco:

  • 10 dt/ha, gdy gleba jest lekka
  • 15 dt/ha, gdy gleba jest średnio zwięzła
  • 20 dt/ha, gdy gleba jest ciężka

Nie powinno się przekraczać tych dawek, gdyż większe stężenie wapnia może wywołać pogorszenie przyswajalności fosforu i mikroelementów. Warto zdecydować się na wapnowanie wapnem magnezowym, gdyż magnez w uprawach pomidorów również odgrywa ważną rolę.

Do wapnowania pola pod uprawę pomidora można zastosować wapno granulowane SUPERMAG firmy Polcalc. Należy podać dawkę od 400 do 500 kg na hektar. Najlepszy termin siewu wapna granulowanego to okres od żniw do późnej jesieni.

Jakie choroby najczęściej dotykają pomidory?

Chorobami, które najczęściej pojawiają się na uprawach pomidora, są:

  • zaraza ziemniaczana – choroba grzybowa, która może spowodować utratę całych roślin;
  • zgorzel podstawy łodygi i brunatna zgnilizna owoców pomidora – choroba grzybowa, która również może doprowadzić do utraty całych roślin;
  • szara pleśń – choroba grzybowa dotykająca głównie uprawy pomidorów pod osłonami;
  • rak bakteryjny pomidora – choroba bakteryjna powodująca obumieranie liści, a następnie gnicie owoców;
  • sucha zgnilizna wierzchołków pomidora – fizjologiczna choroba wywołująca czarne plamy na owocach i wynikająca z niedoboru wapnia.

Jakie odmiany pomidora najlepiej sadzić w gruncie?

Do sadzenia w gruncie nadaje się wiele odmian pomidora. Wyróżniają się one odpornością na choroby, kształtem, smakiem i popularnością wśród konsumentów. Najczęściej można spotkać odmiany o kulistych lub podłużnych owocach:

  • o kulistych owocach:
    ‘Anula’ – odmiana wczesna, owoce 90 g, odporne na pękanie
    ‘Delta’ – odmiana średnio wczesna, wiotkołodygowa, owoce 100 g, bez tendencji do pękania
    ‘Etna’ F1 – odmiana wczesna, bardzo plenna, owoce 90 g
  • o podłużnych owocach:
    ‘Bazalt’ – odmiana średnio wczesna, plenna, owoce 70 g
    ‘Kmicic’ – odmiana średnio wczesna, plenna, owoce 50 g
    ‘Lima’ – średnio wczesna, bardzo plenna, jedna z najstarszych odmian na terenie Polski, podłużne owoce do 70 g

Charakterystyka czarnoziemów w Polsce.

Gdzie w Polsce występują czarnoziemy?

Czarnoziemy są glebami strefowymi. Można je znaleźć w strefie przejściowej klimatu umiarkowanego ciepłego, gdzie roczna suma opadów wynosi od 300 do 500 mm. Występowanie gleb tego rodzaju odnotowano na całym świecie – na Węgrzech, w Ukrainie, Stanach Zjednoczonych, Argentynie, Australii, a także na terenie Azji.

Występują również w Polsce. Zajmują około 1% powierzchni naszego kraju – są obecne na Wyżynie Lubelskiej, Kielecko-Sandomierskiej, na tzw. przedpolu Karpat i Sudetów na terenie płatów: hrubieszowskiego, proszowickiego, prudnickiego, przemyskiego i sandomierskiego.

Charakterystyka czarnoziemów i ich właściwości

Czarnoziemy powstają bez dopływu wód gruntowych i materiału z zewnątrz. Dominuje w nich proces humifikacji. W związku z tym zalicza się je do gleb autonomicznych.

Gdzie najczęściej powstają czarnoziemy?

Czarnoziemy są glebami bardzo żyznymi. Mają głęboki, czarny poziom próchniczny. Ich powstawanie jest ściśle związane z występowaniem roślinności stepowej i skał, które są bogate w wapń (w postaci węglanu wapnia). Dlatego występują głównie na lessach albo lessopodobnych pyłach.

Jak przebiega proces czarnoziemny?

Czarnoziemy tworzą się w wyniku procesu glebotwórczego nazywanego czarnoziemnym. Polega on na tym, że trawy (głównie ich rozkładające się korzenie) stanowią źródło znacznych ilości materii. Zasilają w ten sposób górną część profilu glebowego. Wygląda to w ten sposób, że każdego roku roślinność trawiasta dostarcza kilkanaście ton suchej masy organicznej na hektar. Dzięki temu pojawiająca się nowa materia jest równa tej, która uległa rozkładowi, lub przewyższa ją. To wszystko sprawia, że kształtuje się głęboki poziom próchniczny. Można w nim znaleźć zarówno świeżą materię organiczną, jak i tę, która już została zhumifikowana. Dzięki pierwiastkom z rozkładających się roślin (siarce, fosforowi, potasowi, magnezowi i wapniowi), a także węglanom obecnym w skale macierzystej, czarnoziem jest bogato wysycony składnikami odżywczymi.

Czarnoziem najczęściej ma profil składający się z poziomów, takich jak:

  • głęboki poziom próchniczny (40–100 cm)
  • poziom przejściowy
  • skała macierzysta

Zdarza się również, że pod poziomem przejściowym pojawia się też poziom brunatnienia lub iluwialny.

Czarnoziemy zawdzięczają swój kolor kwasom huminowym i huminom. Jeśli chodzi o kwasowość gleby, to najczęściej odczyn czarnoziemów waha się od słabo kwaśnego do słabo zasadowego. Poziom próchniczny zawiera najczęściej kilka procent próchnicy, maksymalnie 10% lub niewiele powyżej tej wartości. Gleba ma strukturę gruzełkowatą, która jest bardzo korzystna dla wzrostu roślin.

Czy czarnoziemy mają wysoką zawartość próchnicy i składników odżywczych?

Czarnoziemy są glebami, które mają bardzo dobre właściwości zarówno fizyczne, jak i chemiczne. Dzięki temu dają wysokie plony. Zawierają też duże ilości pierwiastków takich jak potas, magnez i wapń. Są wysoko wysycone kationami zasadowymi (w zależności od stopnia ich zdegradowania może to być od 50% do 90%). Oprócz tego czarnoziemy to gleby bogate w żelazo, mangan, miedź i cynk.

Jakimi warunkami wodno-powietrznymi charakteryzują się czarnoziemy?

Czarnoziemy to gleby o dobrych warunkach wodno-powietrznych. Są przepuszczalne, a jednocześnie dobrze zatrzymują wody opadowe. Zalicza się je do kompleksu pszennego bardzo dobrego. Czarnoziemy silnie zdegradowane są zaliczane do kompleksu pszennego dobrego, wymagają jednak nawożenia mineralnego i organicznego.

Jakie rośliny mogą rosnąć na czarnoziemach, a jakie nie?

Czarnoziemy są glebami o najlepszych właściwościach rolniczych na terenie Polski. Można na nich uprawiać m.in.:

  • buraki cukrowe
  • pszenicę
  • kukurydzę
  • konopie
  • słonecznik
  • rzepak

Trzeba jednak wziąć pod uwagę konieczność odpowiedniego i rozsądnego gospodarowania tymi glebami. Poprzez uprawy monokultur roślinnych można doprowadzić do erozji czarnoziemów i zmniejszenia ich urodzajności. Niestety to zjawisko wpływa na żyzność gleb w Polsce.

Nie ma przeciwwskazań do sadzenia innych roślin na czarnoziemach, jednak ze względu na wysokie wysycenie składnikami odżywczymi wybiera się rośliny o największych wymaganiach pokarmowych.

Podtypy czarnoziemów

Czarnoziemy można podzielić na: niezdegradowane, zdegradowane, leśne słabo zdegradowane, leśne silnie zdegradowane, namyte lub deluwialne oraz zmywane. W zależności od potrzeb rolnika i uprawy konkretnych roślin konieczna jest odpowiednia rekultywacja gleby.

Czarnoziemy niezdegradowane

Czarnoziemy niezdegradowane znajdują się na niewielkim obszarze naszego kraju. Dobrze rosną na nich lasy liściaste, rośliny lubiące wapń, a także trawy kserofilne. Ten podtyp czarnoziemów powstał z lessów, które są bogate w węglany. Górna warstwa poziomu próchnicznego ma odczyn obojętny lub słabo zasadowy. Czarnoziemy niezdegradowane nie mają poziomu iluwialnego i brunatnienia. Występują w nich niedobory żelaza, a próchnica ma silne związki kationów wapnia.

Czarnoziemy zdegradowane

Czarnoziemy zdegradowane powstają z udziałem roślinności leśnej. Odczyn tej gleby rośnie wraz z głębokością. Dzieje się tak z powodu wymywania związków zasadowych do poziomu iluwialno-węglanowego. Wyróżnia się czarnoziemy słabo i silnie zdegradowane. Degradację powoduje uprawa rolna gleby.

Czarnoziemy leśne słabo zdegradowane

Czarnoziemy leśne słabo zdegradowane mają profil złożony ze ściółki nakładowej. Składa się ona z substancji organicznej, która jest świeża i ulega szybkiemu rozkładowi, a także humifikacji. Poziom próchniczny ma ciemnoszary odcień i dochodzi do 60 cm. Następne są poziomy przejściowy oraz iluwialno-węglanowy.

Czarnoziemy leśne silnie zdegradowane

Czarnoziemy leśne silnie zdegradowane mają w swoim profilu warstwę próchnicy nadkładowej. Jest ona słabo zhumifikowana. Poziom próchniczny ma od 35 do 50 cm i jest szarego koloru. Zawiera około 3% próchnicy, mastrukturę gruzełkowatą.

Czarnoziemy namyte lub deluwialne

Czarnoziemy namyte lub deluwialne powstają, gdy podczas erozji u podnóży wzniesień osadzają się cząsteczki mineralne. Gleby te są bardzo bogate w składniki pokarmowe i mają wysoką przydatność rolniczą. Ich poziom próchniczny w swojej miąższości może przekraczać nawet 100 cm.

Czarnoziemy zmywane

Czarnoziemy zmywane są nazywane glebami w stadium przejściowym czarnoziemów i gleb brunatnych. Powstają na lessowych terenach i mają małą miąższość poziomu próchniczego. Można znaleźć je na górnej części stoku, w miejscach, które ulegają wodnej erozji.